सरकले रे आभाळ

सरकले रे आभाळ


सरकले रे आभाळ

माझ्यातल्या अस्तित्वाचे

तृप्त, विक्षीप्त मनाचे

सामोरी आले ते

चंद नाद, रंग, गंध,

सळसळणारे गुज मंद

कधी शात, कधी भयाण

सय ती मुक्त भणाण

आता तु भरुन आल्यावर

किंचीत भीती दाटते?

हरण्याची, स्वत: हरवण्याची

माझ्यासवे तुझ्यातही कुणी

कशाला आणि का रंगावे ?

रे अंधारा मी रंगलो….

तुझ्यात की माझ्यातच?